نام بردن از بناهای معماری که باعث شهرت استانبول در سرتاسر جهان شده است دشوار نیست: مسجد آبی، ایاصوفیه، کاخ سلطان تاپ کاپی. اما مسجد تاریخ خاصی دارد و اتفاقاً نام رسمی دیگری دارد: احمدیه. این بنا به دلایل سیاسی توسط حاکم جوان احمد اول ساخته شد و به نام او نامگذاری شد. در آغاز قرن هفدهم، موقعیت ترکیه در عرصه سیاسی متزلزل شد. برای تأکید بر دامنه امپراتوری، حاکم پورت اعلا تصمیم گرفت ساخت و ساز باشکوهی از معبد را آغاز کند.
جایی که زمانی کاخ امپراتورهای بیزانس قرار داشت، یک زیارتگاه جدید شهری به نام مسجد آبی ظاهر می شد. استانبول در آن زمان یکی از بزرگترین معابد را داشت - ایاصوفیه، کلیسای جامع مسیحی ایاصوفیه قسطنطنیه که به شیوه مسلمان تغییر یافته بود. با این حال، سلطان جوان جاه طلب تصمیم گرفت که معبد خدا را در ابتدا طبق تمام قوانین اسلام بسازد. معمار ماهر صدفکار محمد آقا برای نظارت بر ساخت منصوب شد.
معمار با کار دشواری روبرو شد: بالاخره قرار بود مسجد آبی دقیقاً در مقابل ایاصوفیه بلند شود، نه برای رقابت با آن، اما نه برای تکمیل آن. استاد با عزت از شرایط بیرون آمد. دومعبد به طرز ماهرانه ای یک مجموعه معماری واحد ایجاد می کند، زیرا گنبدهای احمدیه همان آبشار ایاصوفیه را تشکیل می دهند. معمار به همان ظرافت و بدون مزاحمت، سبک بیزانسی را به ارث می برد و به طرز ماهرانه ای آن را با سبک عثمانی رقیق می کند و فقط اندکی از قوانین کلاسیک اسلامی منحرف می شود. برای جلوگیری از تاریک و تاریک به نظر رسیدن فضای داخلی ساختمان عظیم، معمار با طراحی 260 پنجره که شیشه برای آن در ونیز سفارش داده شده بود، مشکل نور را حل کرد.
از زمانی که سلطان احمد دستور خاصی برای تسبیح خداوند داد، مسجد آبی نه با چهار مناره - در گوشه های یک حصار مربع، بلکه با شش مناره تزئین شد. این منجر به خجالت جزئی در جهان اسلام شد: قبل از آن، تنها یک معبد دارای پنج مناره بود - مسجد اصلی مکه. بنابراین، ملاها در شش الحاقیه معبد مظهر غرور سلطان و حتی تلاشی برای تحقیر اهمیت مکه، مقدس برای همه مسلمانان، دیدند. احمد اول با حمایت مالی از ساخت مناره های اضافی برای حرم در مکه این رسوایی را خاموش کرد. بنابراین، آنها هفت نفر بودند و زیردستی نقض نشد.
مسجد آبی ویژگی غیرعادی دیگری دارد: یک طاقچه نماز از یک تکه سنگ مرمر حک شده است. از آنجایی که معبد به صورت سلطانی ساخته شده، ورودی جداگانه ای برای حاکم در نظر گرفته شده است. او سوار بر اسب به اینجا رسید، اما قبل از ورود به دروازه، زنجیری کشیده شد و سلطان برای عبور، خواه ناخواه مجبور شد خم شود. این نشان دهنده بی اهمیتی یک شخص، حتی ملبس به قدرت عالی، در مقابل بودوجه الله اطراف معبد را بناهای بیرونی متعددی احاطه کرده بودند: مدرسه (مدرسه راهنمایی و مدرسه علمیه)، کاروانسرا، بیمارستان فقرا و آشپزخانه. در وسط حیاط آبنمای وضو گرفتن است.
مسجد آبی به دلیل تعداد زیاد کاشی های آبی رنگ که نمای داخلی معبد را تزئین می کند به این نام خوانده می شود. سلطان جوان، که ساخت و ساز را در سال 1609، زمانی که تنها 18 سال داشت، آغاز کرد، تنها برای یک سال می توانست از کار تمام شده دست خود خوشحال شود: ساخت و ساز در سال 1616 به پایان رسید و در سال 1617، احمد 26 ساله. بر اثر تیفوس درگذشت مزار او در زیر دیوارهای «احمدیه» قرار دارد که مردم آن را با لجاجت مسجد کبود می نامند.
