واژه "مصر" چه تداعی هایی را در شما برمی انگیزد؟ مطمئناً شما بلافاصله به اهرام جیزه، شترها، فراعنه ها، مومیایی ها و شن های داغ فکر کردید. آیا می دانستید که پورت سعید در قسمت شمال شرقی مصر قرار دارد که کانال سوئز در نزدیکی آن آغاز می شود؟ هنگام برنامه ریزی برای بازدید از مصر، جایی که تفرجگاه معروفی مانند شرم الشیخ در آن واقع شده است، و نه کمتر از آن محبوبیتی در حورغاده دارد، حتما باید این منظره کنجکاو را ببینید.
کانال سوئز، عکسی که باید در آلبوم هر توریستی که به مصر سفر کرده باشد، باشد، مستقیماً مانند یک فلش، یک روبان آبی، از پورت سعید شروع می شود و به خلیج سوئز ختم می شود. که بین سواحل آفریقا و شبه جزیره سینا واقع شده است. به عبارت دیگر، این کانال یک مسیر مستقیم از سرخ به دریای مدیترانه است و به عنوان مرز پذیرفته شده بین آفریقا و آسیا عمل می کند. طول آن 168 کیلومتر است (با احتساب کانال های دسترسی به کانال اصلی آن)، عرض آن در برخی نقاط به 169 متر می رسد و عمق آن به کشتی هایی با آبکشی بیش از 16 متر اجازه می دهد بدون نگرانی از کم عمق های احتمالی از بین کرانه های آن عبور کنند.
عجیب است که ایده حفاری از طریق حمل و نقلکانالی که از کرانه‌های نیل تا دریای سرخ می‌گذرد، بیش از 32 هزار سال پیش، حتی زمانی که فرعون‌های ستی اول و رامسس دوم حکومت می‌کردند، به ذهن مصریان باستان آمد. بخشی از کانال قدیمی باقی مانده برای تامین آب شیرین محل ساخت و ساز مفید بود - ما در مورد شریان آب شیرین اسماعیلیه صحبت می کنیم.
حدود 500 پ.م. داریوش، پادشاه وقت ایران، پس از فتح مصر، دریای سرخ و مدیترانه را دوباره به هم متصل کرد. دلایلی وجود دارد که باور کنیم کانال سوئز در آن زمان به دو قایق اجازه می داد در کنار هم حرکت کنند.
بعد نوبت به اروپایی ها رسید. در پایان قرن پانزدهم. ایده یک کانال جدید بسیاری از بازرگانان، به ویژه بازرگانان ونیزی را به خود مشغول کرد. دلیل این امر مزایای تجارت با هند است. ادویه های هندی سود قابل توجهی به ارمغان آوردند، اما در آن زمان تنها دو راه برای تحویل آنها به اروپا وجود داشت. اولی، مسیر دریایی، شامل یک سفر طولانی در اطراف بخش جنوبی قاره آفریقا، و دوم، مسیر زمینی، شامل حمل و نقل کالا از طریق ماسه ها از دریای سرخ به سواحل مدیترانه بود. هر دو روش بسیار ناخوشایند بودند. برای چندین قرن آنها قدرت خود را جمع کردند و سرانجام تصمیم گرفتند وارد عمل شوند.
معلوم نیست چه چیزی بیشتر، فصاحت، استعداد دیپلماسی یا زیرکی کارآفرینی، به F. Lesseps فرانسوی کمک کرد تا دولت مصر را متقاعد کند که به یک پروژه بزرگ جدید "چراغ سبز" بدهد. تکمیل این پروژه بیش از ده سال به طول انجامید. علاوه بر این، اکثریت قریب به اتفاق مصری ها کلنگ و بیل را تکان می دادند - هر ماه دولت برای کار ساختمانی استخدام می کرد.شصت هزار نفر کشورهای اروپایی این کارها را تامین مالی کردند و البته قرار بود بیشترین درآمد را هم از کانال دریافت کنند.
کانال سوئز در نوامبر 1869 برای کشتیرانی باز شد. برای این مراسم بزرگ 48 کشتی با 6000 مسافر وارد پورت سعید شدند. چندین سال گذشت، مشکلات اقتصادی در مصر آغاز شد و انگلیس و فرانسه تصمیم گرفتند از این فرصت استفاده کنند: آنها 15 درصد از درآمد حاصل از استفاده از کانال را از مصر خریداری کردند. سود مصری ها از کشتی های عبوری از کانال سوئز به صفر رسید. البته چنین افتضاحی نمی توانست زیاد دوام بیاورد. در سال 1956، دولت مصر این کانال را به مالکیت دولتی بازگرداند که به شدت خشم فرانسوی ها و انگلیسی ها را برانگیخت. با این حال، چنین چیزی از بین رفته بود! آنها نخواستند این تصمیم را بپذیرند و برای وفاداری به مصری ها از جمله اسرائیل تهاجم نظامی کردند.
این درگیری بین المللی از پاییز 1965 تا مارس 1967 به طول انجامید. مصر به لطف عزم شهروندانش و حمایت اتحاد جماهیر شوروی، همچنان توانست از منافع خود محافظت کند و پس از کار برای بهبود بیشتر انجام شد. از سال 1981، کانال سوئز دوباره شروع به کار کرد و کشتی‌ها از آن عبور کردند، آبکشی آن به 16 متر رسید.
