میدان تئاتر در ساراتوف از سال 1812 وجود داشته است، زمانی که یک طرح جامع جدید برای توسعه پس از یک آتش سوزی بزرگ تصویب شد، نام رسمی "خلبنایا" را دریافت کرد. یکی از سه منطقه خرده فروشی، به سرعت ساختمان های دو طبقه را به دست آورد. مغازه ها و مغازه ها در طبقات اول و دفاتر بازرگانان در طبقات دوم قرار داشتند.
میدان خلبنایا با میدان های معاصر خود تفاوت دارد زیرا نه تنها تغییرات ظاهری متعددی را تجربه کرده است، بلکه تعداد زیادی تغییر نام را نیز تجربه کرده است.
میدان Teatralnaya در ساراتوف
در سال 1815، در حومه جنوبی قلمرو وسیع میدان خلبنایا، یک تئاتر چوبی ساخته شد که نام این قسمت از آن را به خود اختصاص داد. در پایان قرن نوزدهم، موزه هنر رادیشچف روبروی تئاتر افتتاح شد. و تا پایان قرن، بخش جنوبی دیگر با هیچ سازه ای ساخته نشده بود. اما ¾ باقی مانده توسعه متراکم خرده فروشی داشتندردیف ها، هتل ها، بانک ها. این قسمت از میدان رسما میدان تجارت نامیده می شد، اما مردم آن را بازار بالا می نامیدند.
بعد از اینکه ساختمان تئاتر برای پذیرایی از همه کافی نبود و ساختمان جدید که به جای آن ساخته شده بود، بلکه چوبی نیز سوخت، تصمیم به ساخت سالن بزرگ سنگی گرفته شد.
تئاتر شهر
جامعه ساراتوف درخواست بالاترین مجوز را برای استفاده از پول دولتی برای ساخت یک ساختمان تئاتر کرد. اجازه داده شد 40 هزار روبل خرج کند، در نتیجه، تئاتر دو برابر شهر هزینه کرد.
در میان کسانی که مایل به اجاره تئاتر هستند، مقامات شهر تاجر اوسیپ شختل، پدر معمار مشهور آینده را انتخاب کرده اند. اولین اجرا در پاییز 1865 انجام شد. مقامات از گروه های محلی و مهمان خواستند که نه تنها نمایش های نمایشی، کنسرت ها و شماره های رقص، بلکه اپرا نیز روی صحنه نمایش داده شوند.
بعد از انقلاب، تئاتر در میدان تئاتر ساراتوف به خانه اپرا تبدیل شد. کارنامه او شامل بهترین آثار اپرا و باله بود. تئاتر درام در مکانی متفاوت افتتاح شد.
در اواسط قرن بیستم، بازسازی عمده ای در ساختمان انجام شد. در واقع، به جای یک ساختمان از قبل فرسوده، یک کاخ مدرن ساخته شد که تمام الزامات آن زمان را برآورده می کرد. تعدادی از هنرمندان مشهور شناخته شده اند که در مراحل خاصی از زندگی خود در صحنه ساراتوف کار می کردند. اینها واتسلاو دوورژتسکی، اولگ یانکوفسکی، اوگنی میرونوف و بسیاری دیگر هستند.
موزه به نام A. N. Radishchev
در نیمه دوم قرن نوزدهم درموزه های عمومی در روسیه ظاهر شدند که هدف آنها رساندن دانش به مردم بود. در سال 1852، هرمیتاژ در سن پترزبورگ افتتاح شد، 15 سال بعد مسکو نیز از این راه پیروی کرد و گالری ترتیاکوف را ایجاد کرد. هنرمند مشهور، استاد، مجموعه دار و نوه A. N. رادیشچوا الکسی پتروویچ بوگولیوبوف به مقامات ساراتوف قول داد که مجموعه خود را به شهر به ارث بگذارد، اما به شرطی که یک ساختمان بزرگ و راحت برای آن ساخته شود.
در تابستان 1885، موزه هنر رادیشچف در میدان تئاتر در ساراتوف، سومین موزه عمومی در روسیه و اولین موزه در استان ها افتتاح شد.
میدان انقلاب، میدان تئاتر
در سالهای قدرت شوروی، بازار علیا با تمام ساختمانهایش تخریب شد و به جای آن زمین بایر عظیمی شکل گرفت که در سال 1920 به نام میدان انقلاب نامگذاری شد. گور دسته جمعی سربازان ارتش سرخ در مقابل ساختمان تئاتر ظاهر شد. سنگ، ساختمان های بازمانده از پاساژهای خرید شروع به استفاده برای نیازهای شهر کردند. مؤسسات مختلف، چاپخانه، کارخانه پوشاک در اینجا مستقر بودند. در دهه هفتاد، ساختمان جدید پژوهشکده ساخته شد، کمی بعد - کمیته اجرایی منطقه. در همان زمان، بنای یادبود V. I. لنین در اینجا برپا شد و میدان کاملاً با نام خود مطابقت داشت.
در طول بهبود آن در دهه 50، یک پارک کوچک ایجاد شد، یک بنای یادبود بر روی گور دسته جمعی ساخته شد و شعله ابدی روشن شد. تمام تظاهرات و تجمعات جشن شهر در میدان انقلاب برگزار شد، جایی که غرفه های موقت نصب شد.
در سال 1991، قلمرو در مرکزاین شهر دوباره به میدان تئاتر ساراتوف تغییر نام داد که آدرس آن برای هر ساراتوف شناخته شده است. مهمانان را می توان با این واقعیت راهنمایی کرد که بین خیابان Moskovskaya، Radishcheva و Gorkogo واقع شده است.
در حال حاضر، میدان محل تعطیلات شهر است. رژه های اجباری به افتخار روز پیروزی، رویدادهای دسته جمعی برای روز شهر، مسابقات ورزشی و کنسرت در اینجا برگزار می شود. نمایشگاه های فصلی و جشن های سال نو نیز در اینجا برگزار می شود. در پایان قرن بیستم، کلیسای کوچک الکساندر نوسکی "چشمه حیات بخش" در میدان تئاتر در ساراتوف ساخته شد. این در محل کلیسای کوچک ویران شده به همین نام که در سال 1866 به افتخار امپراطور اسکندر ساخته شد نصب شد.
