جزیره آتش در منطقه بلوزرسکی واقع شده است. در قلمرو آن یک مستعمره وجود دارد - آخرین پناهگاه جنایتکاران محکوم به حبس ابد.
سایه های گذشته
ساختمان زندان در گذشته یک صومعه بود که در سال ۱۵۱۷ تأسیس شد. چنین افسانه ای وجود دارد: مادر خدا در خواب به راهب سیریل ظاهر شد و گفت که جزیره آتش باید مکان او در این زمین شود. آخوند صومعه تیخوین را ترک کرد و این جزیره را خرید. قلمرو آن کوچک است - می توانید نگاهی بیندازید. بسیاری ایده سنت سیریل در مورد ساخت یک صومعه را دوست نداشتند. این روحانی بیش از یک بار مورد سرقت قرار گرفت و از او خواسته شد جزیره آتشین را ترک کند. یک روز دزدها با طعمه هایشان در دریاچه گم شدند. راهب سیریل با ملاقات با آنها هشدار داد که مجازات اعمال بد توسط خود خداوند نازل خواهد شد. تصادفی یا نه، اما اینجا جایی است که وحشیانه ترین راهزنان امروز در آن زندانی شده اند.
Repurposing
پس از انقلاب 1917، صومعه دیگر برای هدف مورد نظر خود استفاده نمی شد. محکومان تحت مواد مختلف شروع به گذراندن دوران محکومیت خود در صومعه کردند. در ابتدا یک مستعمره کار اصلاحی رژیم عمومی بود. از سال 1994 دراین موسسه شروع به فرستادن فقط محکومان به حبس ابد کرد. انتخاب این مکان تصادفی نبود: ضخامت چشمگیر دیوارهای صومعه به طور قابل اعتمادی از جنایتکاران ظالم از دنیای خارج محافظت می کند.
جزیره آتش امروز جایی است که دویست قاتل در آن دوران محکومیت خود را می گذرانند. بسیاری از آنها بیش از یک زندگی را ویران کردند و آن هم با سختی خاصی. روزنامه نگاران مهمان همیشه تحت تأثیر کارت های روی درهای سلول قرار می گیرند: از آنها می توانید در مورد تمام جنایات زندانیان مطلع شوید. در این لحظه، تسلیم نشدن در برابر یک ترس همه جانبه دشوار است، زیرا از نظر روانی بودن در میان چنین افراد ظالمی دشوار است.
در هر سلول سه جنایتکار وجود دارد. در طول پیاده روی نادر، این افراد لزوماً دستبند هستند، آنها با دستان خود در پشت خود حرکت می کنند، در حالت خمیده. گاهی اوقات سلول های خود را ترک می کنند تا تحت معاینه پزشکی قرار گیرند. زندانیان روزانه یک ساعت و نیم کار می کنند - دستکش می دوزند.
مستعمره یک روانشناس در کارمندان دارد. او به مجرمان کمک می کند تا بر لحظات سخت غلبه کنند. بسیاری از زندانیان نزد خدا آمدند. قابل ذکر است که تمام نمادهای کلیسای اعترافات محلی توسط محکومین ساخته شده است.
روال روزانه
جزیره آتش، جایی که زندان "زندانیان ابد" در آن قرار دارد، طبق قوانین خود وجود دارد. هر روز کارمندان کلنی طبق برنامه خاصی پیش می رود. صبح، کارگران از تمام سلول ها می گذرند و می پرسند که آیا همه چیز مرتب است؟ در پاسخ می شنوند: "همه چیز خوب است، سوالی نیست، دوربین سالم است." این نوع ارتباط تا صبح روز بعد پایان می یابد.بر اساس این سناریو روزها، سال ها می گذرد… روانشناسان دریافته اند که پس از هفت سال از چنین زندگی، انسان به سرعت شروع به تنزل می کند. تنها چیزی که از زندانیان حمایت می کند نامه های بستگان است.
در جزیره همسایه افرادی زندگی می کنند که در این مستعمره کار می کنند. در اطراف ناامیدی، ویرانی، صعب العبور. جزیره آتشین، که عکس‌هایش حتی در یک روز آفتابی هم تیره و تار می‌شوند، برای بسیاری از مردم به پایان دنیا تبدیل شده است…
