اکثر گردشگران، در صورت امکان، به تعطیلات به مناطق گرمتر می روند و مکان های عجیب و غریب را انتخاب می کنند، اما مسافران پیچیده مناظر چشمگیر و مناظر جالب جزیره من را دوست خواهند داشت. اگرچه این کشور وابسته به ولیعهد بریتانیا است، اما بخشی از آن نیست و بخشی از اتحادیه اروپا نیست. در محافل تجاری، این جزیره به عنوان منطقه فراساحلی شناخته می شود. حدود 76000 نفر در اینجا زندگی می کنند، پایتخت آن داگلاس است، علاوه بر آن، شهرهای بزرگی نیز وجود دارد: Castletown، Ramsey، Peel.
تاریخ جزیره من از قرن ها پیش آغاز شد، اگرچه نسبتاً اخیراً در عصر میان سنگی، حدود 8500 سال پیش پدید آمد. سپس پس از ذوب شدن یخچال ها، قطعه ای از زمین توسط آب از بریتانیای کبیر جدا شد و خود انگلستان نیز از سرزمین اصلی جدا شد. این جزیره از سه دوران جان سالم به در برده است: سلتیک، اسکاندیناوی و بریتانیا. جمعیت مین خیلی زود مسیحیت را پذیرفتند، این اتفاق دیرتر از قرن ششم رخ داد. مبلغان ایرلندی بودند که سنت پاتریک ایمان جدید را به آنها آورد. 174 کلیسای کوچک در این جزیره برای خدمت کشیشان ساخته شد، اما امروزه تنها ویرانه های 35 مورد از آنها باقی مانده است.
مجلس قانونگذاری جزیره من یکی از قدیمی ترین پارلمان های جهان به شمار می رود که از سال ۹۷۹ به طور مداوم در حال فعالیت بوده است. در ابتدا این کشور تابع نروژی ها و سپس اسکاتلندها بود، در قرن چهاردهم این جزیره چندین بار از اسکاتلند به انگلستان و برگشته بود. در سال 1346 سرانجام به دست پادشاهان انگلیسی رسید. هنری چهارم مین را مادام العمر به جان استنلی داد، تا اینکه در سال 1504 این سلسله عنوان پادشاهان و پس از آن - لردها را به خود اختصاص داد. امروزه ملکه الیزابت دوم بریتانیا به عنوان ارباب جزیره من شناخته می شود.
توریسم در اینجا در قرن نوزدهم شروع به توسعه کرد، گردشگران به طور دسته جمعی در دهه 1830 وارد شدند، زمانی که یک سرویس کشتی بخار بین لیورپول و داگلاس ایجاد شد. قبل از جنگ جهانی اول و بعد از جنگ جهانی دوم با پیشرفت هوانوردی و افزایش رفاه مردم، تعداد بازدیدکنندگان به تدریج کاهش یافت. از مناظر دیدنی، جزیره من (که عکس آن شما را به دیدن این قطعه زمین زیبا و در نوع خود بی نظیر می کند) دارای چندین موزه است که به تاریخ و همچنین حمل و نقل اختصاص داده شده است. علاوه بر این، جشنواره پیاده روی در اینجا برگزار می شود، مسافران علاقه مند به دیدن ساختمان های باستانی ساخته شده در دوره های مختلف خواهند بود.
جزیره من (بریتانیا) مورد علاقه دوستداران رانندگی سریع است، زیرا هیچ محدودیت سرعتی بر اساس قانون در بزرگراه ها و یا در شهرک ها وجود ندارد. بسیاری از تراموای اسبی داگلاس که از سال 1876 شروع به کار کرده است شگفت زده خواهند شد.جالب توجه پرچم غیرمعمول مین است که نمادی باستانی (احتمالاً از وایکینگ ها) را نشان می دهد که نشان دهنده یک تریسکلیون یا سه پایه تریناکریا است که به طور مداوم در جهت عقربه های ساعت می چرخد. این علامت نماد ثبات است و این دقیقاً شعار جزیره است. مین با تاریخ افسانه ای، فرهنگ و سنت های منحصر به فرد خود که برای چندین قرن حفظ شده، مکانی منحصر به فرد و بسیار جالب روی زمین است.
