مسجدی که در این مقاله به آن پرداخته خواهد شد، به سبک رمانتیک ملی ساخته و تزئین شده است. این بنای تاریخی زیبا یک بنای معماری مذهبی اواخر قرن نوزدهم است. طراحی نماهای اینجا با نقوش مسلمان شرقی غالب است. این به معمار ناشناس اجازه داد تا چنین تصویر عاشقانه منحصر به فردی از مسجد بسازد.
مسجد عظیموف یک بنای یادبود دین اسلام با معماری مذهبی تاتار است. این یک جاذبه باشکوه است که نه تنها توسط مردم محلی، بلکه توسط گردشگران از سراسر جهان مورد علاقه است. امروزه مسجد موضوع جامعه مسلمانان است.
ساختمان مسجد
بسیاری از متخصصان کازان آن را به دلیل زیبایی آن به عنوان بهترین شهر در این شهر می شناسند. تفاوت مسجد دو تالار به رنگ سبز روشن با مناره‌های سه‌طبقه‌ای که نه از پشت بام ساختمان اصلی، بلکه از خود زمین، از پی شروع می‌شود.خود را به گفته برخی از مسافرانی که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم از کازان دیدن کردند، مناره مسجد آسیموف شبیه مناره های قدیمی شهر قسطنطنیه است.
بازسازی داخلی مدرن با کمال نماها روبرو می شود. و حصار باشکوه و غیر معمول طراحی معماری عالی ساختمان را تکمیل می کند. ارتفاع این مناره به 51 متر می رسد.
لازم به ذکر است که در زمان شوروی رنگ مسجد قرمز (به دلیل آجری بودن این رنگ) بود.
امروزه یکی از بهترین بناهای مذهبی از نظر معماری، مسجد عظیموف (کازان) است. آدرس: خ. Fatkullina، خانه 15.
کمی از تاریخ
تاریخ مسجد آسیموف در کازان شگفت انگیز است. همه چیز با این واقعیت شروع شد که در جای خود یک مسجد چوبی کاملاً غیرقابل توجه مسلمانان بدون مناره قرار داشت که در سال 1804 برای کارگران یک کارخانه صابون سازی ساخته شد. در سال 1851، ثروتمندترین تاجر آن زمان، مصطفی عظیم اف، با هزینه شخصی خود مسجد جدیدی با مناره ای در این مکان ساخت که آن نیز از چوب ساخته شده بود. از سال 1887 تا 1890، پسرش مرتضی عظیم اف (تاجر اولین صنف) یک مسجد سنگی بزرگتر ساخت. سرمایه خود بازرگان نیز در این ساخت و ساز سرمایه گذاری شد.
متاسفانه نام معمار با استعدادی که چنین تصویر رمانتیکی از ساختمان خلق کرده است ناشناخته مانده است. و نام مسجد از نام عظیموف ها آمده است.
به دلیل ظهور سیاست ضد مذهبی دولت در دهه 1930، مسجد آسیموف تعطیل شد و تا این لحظه بیکار ماند.1992. پس از پروژه مرمت توسط رفیق بیلیالوف افتتاح شد.
افراد کمی در زمان شوروی از وجود چنین مسجدی در کازان اطلاع داشتند. یک واقعیت جالب این است که در کنار کارخانه بسته Radiopribor قرار داشت. حتی امروز می توانید تابلویی قدیمی را روی حصار آن ببینید که روی آن نوشته شده است "ورود به خارجی ها ممنوع است". طبق شنیده ها، محیط بانان این بنگاه صنعتی به قدری هوشیار بودند که آنها را به خیابان راه ندادند. Sabanche (خیابان Fatkullina فعلی) نه تنها خارجی ها، بلکه حتی ساکنان محلی. بنابراین بسیاری از وجود مسجد اطلاعی نداشتند.
در طول دوره شوروی، سالن‌های آن در زمان‌های مختلف دارای یک مدرسه پروجکشن و یک سینما بود.
درباره فضای داخلی مسجد
مسجد عظیم اف به روی گردشگران بسته است. گشت و گذار در داخل مناره به دلیل چوبی بودن و بسیار فرسوده بودن پله های مناره انجام نمی شود. به قول امام صعود از آن امن نیست.
در بالای مناره ستارگان شش ضلعی معروف به "ستارگان داوود" قرار دارند. در واقع چنین هگزاگرام هایی توسط بسیاری از ادیان از جمله اسلام استفاده می شود. در دین اسلام به این نماد «مهر سلیمان» می گویند.
معمولاً ستاره شش پر به عنوان نماد مستقل به ندرت در نقاشی های اسلامی استفاده می شود، بنابراین در تزئینات پیچیده تری "پنهان" می شود. حصار چوبی مسجد عظیموف بدیع و بی نظیر است.
یکی از ویژگی های جالب مسجد… گربه ها هستند. اهل محله و امام محل دائماً به آنها غذا می دهند و به همین دلیل در آنجا ریشه دوانده اند. و توریست ها قبلبا بازدید از معبد می توانید چیزی خوراکی برای گربه ها تهیه کنید. از نظر قرآن چنین کار نیکی ("صدقه") از دید خداوند غافل نمی شود، خداوند گناهان را می بخشد.
افسانه
نام مسجد آسیموف از کجا آمده است؟ یک افسانه شهری وجود دارد که ادعا می کند این مسجد به نام اسحاق آسیموف، نویسنده علمی تخیلی آمریکایی نامگذاری شده است. اهل مسجد اغلب در مورد این واقعیت صحبت می کنند که اسحاق در جایی در این منطقه به دنیا آمده است و در 2 سالگی او را به کشور دیگری بردند. در یکی از مصاحبه ها، نویسنده حتی اعتراف کرد که دوست دارد به این مکان های بومی برگردد و مسجد را ببیند.
با این حال، افسانه فقط یک افسانه باقی می ماند، مهم نیست چقدر زیبا باشد.
نتیجه گیری
توجه به این نکته مهم است که عبدالغفاروف ها، سلسله ای از روحانیون، کاملاً با تاریخ شگفت انگیز مسجد آسیموف در ارتباط هستند. جدش عبدالولی عبدالغفاروف بود که از اواسط سال 1849 تا پایان سال 1888 به عنوان امام خطیب این مسجد خدمت می کرد. پس از آن، خیسام الدین عبدالولیویچ عبدالغفاروف (پسر) جایگزین وی شد که تا سال 1923 در مسجد خدمت کرد.
