باکو پایتخت آذربایجان و یکی از زیباترین شهرها در تمام کشورهای CIS است. جمعیت کلان شهر بیش از دو میلیون نفر است که وجود یک سیستم حمل و نقل گسترده را تعیین می کند که "آیشن روی کیک" آن متروی باکو است. سال گذشته پنجاهمین سالگرد خود را جشن گرفت.
سیستم حمل و نقل بین المللی باکو
امروزه تقریباً تمامی وسایل حمل و نقل گسترده در پایتخت آذربایجان نمایندگی دارند. از طریق هوا می توانید از طریق فرودگاه بین المللی حیدر علی اف که کشور را به کشورهای اروپایی و آسیایی متصل می کند، به اینجا برسید. ایستگاه راه آهن باکو بزرگترین ایستگاه راه آهن آذربایجان است. هر روز قطارها از آن به تمام نقاط اتحاد جماهیر شوروی سابق حرکت می کنند. برنامه هایی برای اتصال این کشور با خط ریلی به ترکیه وجود دارد. باکو نیز بندری در دریای خزر است. از طریق بزرگترین دریاچه جهان است که ارتباط با کشورهای همسایه قزاقستان و ترکمنستان برقرار می شود. در حال حاضر دو گذرگاه وجود دارد: باکو-آکتائو، باکو-ترکمنباشی.
تاریخ شوروی مترو باکو
مترو در پایتخت آذربایجان در سال 1967 افتتاح شد و به پنجمین سیستم زیرزمینی تبدیل شد که درقلمرو اتحاد جماهیر شوروی پس از مسکو، لنینگراد، کیف و تفلیس. ساخت مترو در باکو برای اولین بار در اوایل دهه 1930 مورد توجه قرار گرفت، اما در ابتدا نیازهای صنعتی این کشور و پس از جنگ و ویرانی ها مدام در این برنامه ها دخالت داشت. ساخت اولین مرحله تنها در سال 1960 آغاز شد. هفت سال بعد، در 25 نوامبر 1967، مترو باکو افتتاح شد. بخش اول شامل بیش از شش کیلومتر مسیر و پنج ایستگاه بود: ایچری شهر، ساحل، 28 می، گنجلیک و نریمان نریمانوف. این خط مترو روی نقشه ها با رنگ قرمز مشخص شده است. اولین نقاط توقف سیستم جدید زیرزمینی در مرکز پایتخت آذربایجان واقع شده است.
در 22 آوریل 1968، مترو باکو ایستگاه جدیدی دریافت کرد: یک بخش 2.24 کیلومتری راه اندازی شد که به شعبه ای از ایستگاه 28 می تبدیل شد. نقطه فرود جدید «شائومیان» نام داشت و امروز «شاه اسماعیل ختایی» نام دارد. اکنون قطارها در دو جهت حرکت می کردند: در جهت اصلی و در جهت جدید، با یک انشعاب به سمت ایستگاه شاهومیان.
افتتاح بعدی ایستگاه ها باید دو سال صبر می کرد: در ماه مه 1970، خط "قرمز" به ایستگاه اولدوز گسترش یافت و قبلاً در سپتامبر، یک لیفتراک از همان ایستگاه "نریمان نریمانوف" راه اندازی شد. به نقطه توقف "پلتفورما دپو" که اکنون "باکمیل" نامیده می شود. دو سال بعد، اولین شعبه مترو باکو به میزان قابل توجهی افزایش یافت: تقریباً پنج کیلومتر مسیر جدید احداث شد و سه ایستگاه جدید افتتاح شد: کوراوغلو، کارا کارائف و نفتچیلار. در این اوساخت و ساز به مدت 17 سال متوقف شد و توجه به خط جدید مترو "سبز" معطوف شد.
در ابتدا، خط جدید مترو به عنوان شعبه دیگری در مترو باکو افتتاح شد. در سال 1976، بخش 28 می - نظامی افتتاح شد که 9 سال بعد، پنج کیلومتر مسیر و چهار ایستگاه جدید به آن اضافه شد: Elmlyar Akademiyasy، Inshaatchylar، 20 ژانویه و معمار عجمی. آخرین توسعه تحت اتحاد جماهیر شوروی در سال 1989 انجام شد: خط "قرمز" گسترش یافت و دو ایستگاه جدید در سه کیلومتر از مسیر افتتاح شد.
دوره پس از شوروی
بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، سرعت ساخت مترو به میزان قابل توجهی کاهش یافت. در سال 1372 ایستگاه جدید "جعفر جبارلی" به عنوان بخشی از خط "سبز" افتتاح شد. اکنون این ایستگاه نقش «28 مه» را بازی می کند - اینجاست که قطارهای شاه اسماعیل ختایی از راه می رسد.
افتتاح ایستگاه بعدی قبلاً در قرن بیست و یکم اتفاق افتاد. در سال 2002 اولین شعبه مترو باکو برای آخرین بار توسعه یافت و ایستگاه هازی اصلانوف افتتاح شد. در سال های 1387، 1388 و 1390 خط سبز به صورت متوالی توسعه یافت و ایستگاه های «نسیمی»، «آزادلیگ پرسپکتیو» و «درناگیول» افتتاح شد. در سال 2016، شعبه جدید "بنفش" مترو باکو افتتاح شد. در حال حاضر دو ایستگاه دارد: «ایستگاه اتوبوس» و تقاطع «معمار عجمی» که از آنجا می‌توانید به ایستگاهی به همین نام در خط «سبز» بروید.
نقشه مترو باکو
متروی پایتخت آذربایجان در حال حاضر شاملشامل 34.6 کیلومتر مسیر و 25 ایستگاه است.
