ساکنان آلماتی بیهوده به ریشه های خود افتخار نمی کنند: این مکان منحصر به فرد دارای تاریخ و طبیعت غنی است. در مجاورت پایتخت جنوبی قزاقستان، آثار منحصر به فرد بسیاری وجود دارد که گواه زندگی مردمان عشایری است. یکی از آنها تراکت تامگالی تاس - نوعی گالری از هنرمندان باستانی است. در یک منطقه نسبتا کوچک از زمین های صخره ای، بیش از پنج هزار سنگ نگاره و تصویر مربوط به دوران برنز و ترک حفظ شده است.
به همین دلیل است که مردم به این مکان "صخره های نوشته شده" می گویند.
Tamgaly Tas. عکس ها، تاریخ، افسانه ها. ساکنان معروف تراکت
سال به سال، هزاران گردشگر از سراسر قزاقستان و کشورهای همسایه به تامگالی تاس سفر می کنند. اکثر آنها به طور هدفمند به سمت جاذبه اصلی مسیر حرکت می کنند - "پرتره های" صخره ای عظیم از سه بودا: "روشنفکر" شاکیامونی، "خدای نور بی کران" آمیتابها و لرد چهار بازو بودیساتوا آریا آوالوکیتشوارا.
چه کسی، چه زمانی و تحت چه چیزیشرایط ترک این تصاویر در اینجا، هنوز مشخص نیست. با این حال، باورهای رایجی وجود دارد که منشأ آنها را توضیح می دهد.
می گویند راهبان هندی زمانی در این مسیرها قدم می زدند. آنها به سمت ژتیسو (هفت رودخانه) می رفتند و قبلاً به رودخانه ایلی رسیده بودند که زلزله شدیدی شروع شد. بر اساس یکی از روایت ها، سنگ هایی که از کوه می افتند، راه را بر مسافران بسته است. آنها این را نشانه ای دانستند و به سرزمین مادری خود بازگشتند. یک نسخه خوش بینانه تر از افسانه می گوید که به نظر می رسید سنگ ها عمداً از ارتفاع زیادی به رودخانه طوفانی پرتاب شده و یکی یکی در یک گذرگاه قابل اطمینان جمع می شوند. این پل که گویی با سحر و جادو ظاهر شد، هنوز توسط ساکنان محلی استفاده می شود.
چنین افسانه‌های متناقضی در پایان با هم متحد می‌شوند: راهبان قبل از ادامه سفر، سه تصویر عظیم از بودا را بر روی صخره‌های تامگالی تاس حک کردند و کلمات مانتراهای مقدس را در آن نزدیکی گذاشتند. مردم بر این باورند که اگر آنها را لمس کنید، هر بیماری یک بار برای همیشه فروکش می کند. چنین فرضی بی معنی نیست، زیرا تصاویر خدایان تنها در مکان های خاص با انرژی مثبت آشکار باقی مانده است.
براساس افسانه ای دیگر، کالمیک ها (قبایل کوچ نشین، اجداد قزاق ها) کتیبه هایی را در قرن های 17-18 به جای گذاشته اند. سبک نوشتن متعلق به زایا پاندیتا اوگتورگوین، مربی بودایی اویرات است.
شاید باورنکردنی ترین نسخه را بتوان چنین نامید: در دهه پنجاه، قزاقفیلم به سفارش رادیو و تلویزیون دولتی اتحاد جماهیر شوروی فیلم های مستند ساخت. به خاطر این تصویر، این نقاشی ها روی سنگ ها حک شده است. اما چگونه می توان این واقعیت را توضیح داد که اشاراتی به سنگ نگاره ها در آثار برجسته یافت می شودمردم‌نگاران قرن نوزدهم، ن. پانتوسوف و ش. اوالیخانوف؟
طبیعت
اما تامگالی تاس نه تنها تاریخ، بلکه طبیعتی زیبا نیز هست. منظره ای که از صخره ها به رودخانه ایلی باز می شود در نگاه اول مجذوب کننده می شود.
اینجاست، مکانی عالی برای تنها بودن، ادغام شدن با طبیعت و مدیتیشن.
و این نیز فرصتی عالی برای امتحان غذاهای واقعی قزاقستان است: یورت هایی در این نزدیکی وجود دارد که از مهمانان با بورساک، کومیس، بسپارمک و سایر مواد غذایی پذیرایی می شود.
Tamgaly Tas - چگونه به تنهایی به آنجا برسیم
سوال برای بازدیدکنندگان بسیار مرتبط است. دو راه برای رسیدن به تمگالی تاس وجود دارد: با اتوبوس گشت و گذار یا با ماشین شخصی خود.
اولین گزینه در اجرا بسیار ساده است - تقریباً هر آژانس مسافرتی در آلماتی تورهای یک روزه را به تراکت می فروشد. مسیر معمولاً شامل توقف‌هایی در برجسته‌ترین مکان‌های دره می‌شود و راهنما با جزئیات در مورد آنها صحبت می‌کند.
جاده اینجا با ماشین بیش از دو ساعت طول نمی کشد. باید از شهر کاپچاگای، مخزن کپچاگای و رودخانه ایلی عبور کنید. مسیر بسیار خوب است، فقط در آخرین کشش کوتاه آغازگر شروع می شود. اما رانندگی در امتداد آن نیز بسیار آسان است: به طور قابل اعتمادی توسط جریان عظیمی از اتومبیل‌ها که در تلاش برای یافتن یک اثر باستانی هستند، جمع می‌شود.
جشنواره ای که ملت ها را متحد می کند
در اواخر آوریل - اوایل اردیبهشت، جشنواره بین المللی سالانه "Tamgaly Tas" در این مکان ها برگزار می شود. بخش اصلی فعالیت های آن دارای تمرکز ورزشی است:رفتینگ دسته جمعی در امتداد ایلی، مسابقات کوهنوردی ورزشی و موتورسواری در اینجا برگزار می شود، بازی های ملی و سرگرمی به طور فعال انجام می شود. در عین حال، صنعتگران و افراد با استعداد ساده کنار نمی ایستند. آنها کلاس های کارشناسی ارشد و فلش موب برگزار می کنند، مهارت های خود را در نمایش های عصرانه نشان می دهند. و با شروع تاریکی، همه "ساکنان" اردوگاه دور آتش جمع می شوند و آهنگ های بارد می خوانند.
پارادوکس مدرن
سنگ نگاره های تامگالی یک گنجینه ملی محسوب می شود و حتی توسط یونسکو محافظت می شود. اما بناهای بودایی چنین حفاظتی ندارند و ممکن است به زودی برای همیشه ناپدید شوند. برخی از گردشگران نیز تلاش می کنند تا "نشان خود را در تاریخ" به جای بگذارند، اما معمولاً از حد معمول فراتر نمی روند "فلان و چنان بوده اند". اما چه کسی می داند چه چیزی به ذهن مبتکرترین بازدیدکنندگان می رسد. و نیروهای طبیعت برای سه خدا فرصتی برای زندگی ابدی نمی گذارند. باید امیدوار بود که با گذشت زمان وضعیت به سمت بهتر شدن تغییر کند و ذخیره‌گاهی در اینجا ساخته شود.
