اگر روزی خود را در غرب آفریقا یافتید، حتماً نگاهی به دریاچه صورتی بیندازید که به نام رتبا نیز شناخته می شود. رنگ آب موجود در آن شبیه پرمنگنات پتاسیم یا کوکتل توت فرنگی است. این سازند طبیعی باورنکردنی دارای آب صورتی گرم طبیعی است.
جای تعجب نیست که این دریاچه یکی از جاذبه های اصلی سنگال به حساب می آید. راز او چیست؟
رازآب گلاب
آب دریاچه رتبا بسیار شور است. برای اکثر میکروارگانیسم ها، محتوای نمک کشنده است و تنها یک گونه می تواند در آن زنده بماند. این موجودات هستند که به آب رنگ زیبا می دهند. شدت سایه می تواند از صورتی ظریف تا قهوه ای تیره متفاوت باشد، همه چیز با زاویه تابش نور خورشید و شرایط آب و هوایی تعیین می شود. به عنوان مثال، در طول فصل خشک، دریاچه صورتی در سنگال به طرز باورنکردنی روشن می شود و تعداد زیادی از گردشگران را به خود جذب می کند. رنگ جادویی آب، همراه با انبوه قایق هایی که روی سطح دریاچه سر می زنند، تصویری کاملا سورئال خلق می کند.
کجاست؟
می توانید به دریاچه صورتی در سواحل اقیانوس اطلس نگاه کنید. این شهر در نزدیکی داکار، پایتخت کشور واقع شده است.
فقط سی کیلومتر با شهر فاصله دارید و شما آنجا هستید. از خودشنقطه غربی شبه جزیره نیز در اینجا دور نیست - بیست کیلومتر تا شبه جزیره Zeleny Mys. مساحت آب انبار شگفت انگیز کوچک است (سه کیلومتر مربع) و عمیق ترین مکان آن سه متر است. روستایی در ساحل وجود دارد که کارگران و بازرگانان آن از دریاچه صورتی تغذیه می شوند. عکس‌های این مکان اغلب کار ساکنان محلی را نشان می‌دهد. آنها در آب تا گردن می ایستند و نمک را به صورت دستی از ته آن بیرون می آورند. کار بسیار سختی است، اما درآمد خوبی دارد. بنابراین، قایق های تخت هر روز کل خط ساحلی را پوشش می دهند.
تاریخ رتبا
روزی مردابی وجود داشت که به اقیانوس اطلس متصل بود. موج سواری سال به سال ماسه می آورد و کانال به تدریج با آن پوشیده می شد. در دهه 70، خشکسالی در منطقه محلی رخ داد، پس از آن رتبا کم عمق شد و تولید نمک را کاملا مقرون به صرفه کرد.
آب به تدریج در حال بازگشت است و کارگران تا شانه های خود در آن ایستاده اند، اما فقط بیست سال پیش سطح اینجا حداکثر تا کمر بود. عمق دریاچه نیز در حال افزایش است زیرا مردم حدود بیست و پنج هزار تن نمک استخراج می کنند و به تدریج از کف آن خارج می شوند. علاوه بر میکروارگانیسم هایی به نام Dunaliella که با رنگدانه های خود سایه خاصی به آب می دهند، هیچ موجود دیگری، هیچ ماهی و گیاهی در اینجا زندگی نمی کند. دریاچه صورتی حتی مرگبارتر از دریای مرده معروف برای همه موجودات زنده است - نمک در اینجا یک و نیم برابر بیشتر است. غرق شدن در اینجا غیرممکن است: آب متراکم اشیاء را روی سطح نگه می دارد. حتی قایق های پر از طعمه غرق نمی شوند. برای پر کردن یک قایق سه ساعت کار سخت و هر کارگر لازم استباید این عمل را سه بار در روز تکرار کنید. برای جلوگیری از خوردگی نمک با چنین غلظتی به پوست، کارگران خود را با روغن مخصوص میوه های درخت پیه می مالند. در غیر این صورت تا نیم ساعت دیگر زخم های دردناکی روی پوست ظاهر می شود. پس بهتر است دریاچه را از کنار تماشا کنید.
